Κώστας Καββαθάς (Εν λευκώ & Αντίλογος)
Θερινό ηλιοστάσιοΣημειώσεις από το ημερολόγιο του κτήτορος
TO τριακοστό έκτο καλοκαίρι στην ιστορία της στήλης. Πάμε για κατάρριψη ρεκόρ, μια και δεν ξέρω να υπάρχουν πολλά editorial με τέτοια ιστορία. Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτό το «Εν Λευκώ» στα μικρά και ασήμαντα της ζωής μου μέσα κι έξω από τους 4Τ, χωρίς να είμαι ακόμα σίγουρος αν υπάρχει ζωή εκτός. Τους τελευταίους μήνες έγραψα για μεγάλα και σοβαρά, χωρίς κανείς να δώσει σημασία, πράγμα που σημαίνει ότι:
α. γράφω ανοησίες
β. οι «αρμόδιοι» δε διαβάζουν τα κείμενά μου, επειδή δημοσιεύονται σε περιοδικό «γι’ αυτοκίνητα».
Δε παραπονιέμαι. Γράφω περισσότερο για εσάς, παρά για τη κ. Μπακογιάννη ή τον κ. Πάγκαλο (δείτε αλλού). Το «Εν Λευκώ» ήταν -και θα είναι μέχρι την ημέρα που θα κρεμάσω τα όπλα- ένα πείραμα. Κάτι σαν προσωπική επιστολή στον καθένα από τους 340.000 Έλληνες που διαβάζουν κάθε μήνα το περιοδικό και το 1,5 εκατομμύριο αναγνώστες που επισκέπτονται την ιστοσελίδα μας κάθε χρόνο!
Έχει αποτέλεσμα; Πιστεύω πως ναι. Έχω πολλές φορές γράψει (και πει) ότι, σύμφωνα με μέτριους υπολογισμούς, περισσότεροι από 40.000 νέοι επέλεξαν ένα διαφορετικό (καλύτερο, ελπίζω) δρόμο, ακριβώς επειδή διάβαζαν 4Τ. Πολλοί ρωτούν τι το κάνει να ξεχωρίζει από άλλα περιοδικά, όχι μόνο αυτοκινητιστικά. Η απάντηση ίσως ακούγεται προκλητική, αλλά... frankly, my dear, I don’t give a damn. Σε κανένα περιοδικό δε θα βρείτε ό,τι βρίσκετε στους 4Τ. Σε λίγα (τέσσερα, πέντε;) υπάρχουν εξαιρετικά άρθρα και αναλύσεις για συγκεκριμένα θέματα, αλλά η «συνταγή» τεχνολογίας, πολιτικής και ανεξάρτητης κριτικής δε νομίζω ότι συναντάται αλλού, χωρίς πάλι αυτό να σημαίνει τίποτα στον πολύ δύσκολο και σκληρό κόσμο που ζούμε.
Για μένα, που γράφω το «Εν Λευκώ» από το 1970, τα πράγματα είναι... σκούρα. Όχι πως δεν έχω θέματα. Δόξα τω Θεώ, η χώρα είναι ο παράδεισος των δημοσιογράφων, αφού δεν περνά στιγμή που να μη γίνει κάτι παλαβό. Το μήνα που πέρασε είδαμε μια ακόμα συνέχεια στο σίριαλ όπου «έκπληκτος» ο λαός ανακαλύπτει ότι στη χώρα έχει κάνει την εμφάνισή του ένα νέο είδος τσογλανιού, που παράγεται από το πιο «κουφό» εκπαιδευτικό σύστημα του πλανήτη.
Μπορεί ένα περιοδικό να αλλάξει τα πράγματα; Όχι, αλλά μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται όσοι ασχολούνται με το σπορ (της σκέψης). Αυτό δικαιολογεί το σχεδόν 40χρονο «αγώνα» του γράφοντος - η λέξη σε εισαγωγικά, για να μη προσβάλω όσους έδωσαν τη ζωή τους για τα «πιστεύω» τους.
Θα κάνω μια προσπάθεια να γίνω πιο συγκεκριμένος - γιατρέ.
Το τελευταίο καιρό συμβαίνει κάτι που δύσκολα εξηγείται: πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει με... αντικείμενα! Με τις φωτογραφικές μηχανές που χρησιμοποίησα τα 20 πρώτα χρόνια της ζωής των περιοδικών. Με τις μπότες που φορούσα όταν έκανα enduro, με τις «μπουκάλες» που χρησιμοποιούσα όταν έκανα καταδύσεις. Mε τα μολύβια και τις πένες που μου χάρισαν στις επισκέψεις που έκανα σε εργοστάσια αυτοκινήτων και αεροπλάνων. Όλα όσα έμειναν σε ράφια και συρτάρια ύστερα από μια ζωή γεμάτη δράση. Μεγάλη πλάκα έχουν οι πένες και τα μολύβια. Κάθε φορά που ανοίγω το συρτάρι, λέω: «Καλησπέρα, πένα. Θα σε χρησιμοποιήσω όταν θα έχω το χρόνο, τη διάθεση και τα μέσα. Όταν φορέσω ένα από (ωραία) κουστούμια που δεν έχω φορέσει ποτέ και πάω στο γραφείο για να υπογράψω ένα συμβόλαιο ή να γράψω ένα γράμμα σε κάποιο φίλο. Όταν ζήσω στιγμές σαν αυτές που βλέπω σε ταινίες, όπου η ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος. Ανοησίες, δηλαδή, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που ζούμε και πορευόμαστε σε μια «ευλογημένη» από το διεθνές αρπακτικό σύστημα χώρα. Τρόπο προκλητικό, που θα έλθει μια στιγμή που και ο περιούσιος λαός θα πληρώσει ακριβά. Σαν τους γραφικούς τύπους που συναντά κανείς στο Hyde Park, περιφέρομαι στις ιλουστρασιόν σελίδες του περιοδικού, με διαφήμιση της BMW (λέμε τώρα) δεξιά, άλλη της Audi αριστερά και το τεστ της Porsche Turbo λίγο πιο κάτω, κάνοντας αντίσταση στον... εαυτό μου και στην προηγούμενη ζωή μου. Τι εννοώ; Αυτό που καταλαβαίνετε. Όλα όσα έγιναν τα τελευταία 36 χρόνια δεν ήταν, όπως αποδείχτηκε, παρά κομμάτια μιας εικονικής πραγματικότητας που έφτιαξα για να πείσω τον εαυτό μου ότι η ζωή σε αυτόν τον οίκο ανοχής μού/μάς γελάει ευτυχισμένα. Τα χρόνια απέδειξαν ότι η ζωή δε μας γελάει ευτυχισμένα, αφού ΤΙΠΟΤΑ δεν πήγε μπροστά στους τομείς με τους οποίους ασχολείται το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας. Οι νέοι ΔΕ σχεδίασαν και ΔEN κατασκεύασαν αυτοκίνητα και δίκυκλα, το «κράτος» ΔΕΝ έδωσε κίνητρα, τα ΑΕΙ σνόμπαραν κάθε προσπάθεια που δεν έφερνε χρήμα στο καθηγηταριό, οι υπουργοί Παιδείας ΔΕ βοήθησαν τις λίγες καλές προσπάθειες (Φαέθων, Ολυμπία-Πεκίνο) και, γενικά, όλα όσα πίστεψα-πάλεψα-εκτέθηκα ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι μου και πουθενά αλλού.
Το αποτέλεσμα; Έγινα «γραφικός». Έγινα ο «Kωστάκης με τα αυτοκινητάκια και τα αεροπλανάκια». Ο δημοσιογράφος και εκδότης που κυνηγάει χίμαιρες και πολεμάει ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης και ό,τι άλλο με αποκάλεσαν οι αφράτες φράπες που κάνουν «πολιτική» στο Da Cappo και στον μπιντέ. Ύστερα από αυτά, τι άλλο μπορεί να κάνει ο ποιητής από το να αυτοσαρκάζεται;
Χάζευα, λοιπόν, τη φόρμα που μου χάρισαν οι Γάλλοι το 1982, όταν, για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας, πέταξα με πολεμικό αεροπλάνο, το πρωτότυπο Mirage 2000. Κρέμεται στην ντουλάπα με τα σήματα των μοιρών που επισκέφτηκα από το ’82 μέχρι και τα μέσα Ιουνίου, όμως δεν μπορώ να τη φορέσω. Τα περιττά κιλά, βλέπετε, αυτός ο εχθρός της υγιεινής - και της αισθητικής. Της «μιλάω», όμως. Έχουμε περάσει δυνατές στιγμές μαζί, έχει και τη μυρωδιά του ιδρώτα από τις πτήσεις και τα g που μου «τράβηξαν» οι χειριστές της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και άλλων αεροποριών.
Και καλά η φόρμα, τα στιλό, οι μπουκάλες, οι μπότες, το notebook με σασί από... ανθρακονήματα που μου χάρισαν οι συντάκτες του περιοδικού. Αυτά έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία, αφού με «δένουν» με το παρελθόν. Όμως, τα δεκάδες «μπλιμπλίκια» που γεμίζουν σπίτι και γραφείο τι αξία έχουν; Βίδες, συνδετήρες, άλεν, μικροκατσάβιδα, πιστόλια σιλικόνης, κλειδιά, μπαταρίες, παλιά ρολόγια, μικρόφωνα «ψείρες», δημοσιογραφικά κασετόφωνα (πέντε;), Netmode (επτά;), μια και τα προϊόντα της Intracom χαλάνε κάθε Παρασκευή, όταν στον ΟΤΕ δουλεύουν μόνο οι αυτόματοι τηλεφωνητές.
¶λλοι, περισσότερο ικανοί και τυχεροί με τα οικονομικά, διαθέτουν ολόκληρες συλλογές αυτοκινήτων, αλλά όχι εγώ. Σε αντίθεση με άλλους εκδότες αυτοκινητικών περιοδικών στην Ευρώπη, το μόνο που διαθέτω είναι η Lancia Integrale του ’95 και η Fulvia 1.3 του ’74. Και τα δύο μπορείτε να τα δείτε στην έκθεση που ανάφερα σε προηγούμενο τεύχος.
Στο πλαίσιο του μη διαλόγου, έκανα δύο εντελώς άχρηστες κινήσεις: έδωσα την BMW 1200S με την οποία έκανα σε τέσσερις μήνες 900 χλμ. (δεν ήταν για μένα η μοτοσικλέτα των 170 ίππων στον τροχό) και πήρα μια R1200GS με την οποία έκανα 2.500 χλμ. σε ένα μήνα. Γιατί; Διότι είναι εύκολη για αναβάτες μιας κάποιας ηλικίας, όπως εύκολες είναι οι DTM, Varadero, Transalp και άλλες, που δεν έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω. Διαβάζω τα περιοδικά του Ομίλου μας, το 0-300 και τους 2Τροχούς, κι εκεί βλέπω πως η νέα τρέλα είναι οι KTM - μακάρι να ήμουν 30 ετών, να πάρω μια Duke 900.
Πώς είναι τα πράγματα στους δρόμους με μηχανή; Δε θα έλεγα άσχημα. Ο αριθμός των νεάντερταλ έχει σαφώς μειωθεί και οι περισσότεροι οδηγοί προσέχουν τους αναβάτες. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται όταν συναντάτε οδηγούς «φτιαγμένων» αυτοκινήτων που συμπεριφέρονται ανάλογα με το θόρυβο της εξάτμισής τους.
Εκτός από τη μηχανή, στη ζωή μου υπάρχουν τα γνωστά «κολλήματα», όπως ανεμόπτερα (διθέσια Grob, που η Πολεμική Αεροπορία παραχώρησε στην Ανεμολέσχη Αθηνών, στην οποία εκλέχτηκα πάλι πρόεδρος), ελικόπτερα (R22, R44) και, βέβαια, αεροπλάνα, όπου βάζω καμιά 15αριά ώρες το χρόνο, μόνο για να κρατάω το πτυχίο μου εν ισχύ. Μέχρι πότε; Μέχρι να με κόψουν στο Κέντρο Αεροπορικής Ιατρικής, οι γιατροί του οποίου λένε ότι είμαι ο παλιότερός τους πελάτης - και μάλλον δεν έχουν άδικο, αφού για πρώτη φορά πέρασα τις εξετάσεις το... 1957!
Είπα για ελικόπτερα και θυμήθηκα την απόδραση Παλαιοκώστα, του οποίου, πρέπει να ομολογήσω, είμαι μεγάλος fan (όπως είναι και 1-2 εκατομμύρια Έλληνες). Η απόδραση, εκτός από πρωτοτυπία, είχε και χιούμορ, αφού το άτομο εκμεταλλεύτηκε την ασχετοσύνη των κρατικών υπηρεσιών. Για να εμποδίσουν τις εξ ουρανού αποδράσεις, τα «Aμερικανά» τοποθετούν δύο χιαστί συρματόσχοινα πάνω από την αυλή της φυλακής - αλλά πού να το σκεφτούν αυτό τα καθ’ ημάς βλαχαδερά; Όσο για τη δήλωση του κ. Πολύδωρα, που προειδοποίησε τους αδελφούς Παλαιοκώστα να «παραδοθούν, διαφορετικά θα... συλληφθούν», τι να πω; Μου θύμισε τις δηλώσεις της ελληνίδας YΠ.EΞ., όταν η ¶γκυρα ενεργεί με τρόπο που δε «συνάδει» προς την «ευρωπαϊκή προοπτική». Τόσο «σκληρές», που οι Τούρκοι στρατηγοί μένουν άυπνοι.
Οι μέρες περνούν και περιμένω να δω τον ήλιο να ανατέλλει (στην έρημο). Τα φαινόμενα δείχνουν πως, αν κι εφόσον ανατείλει, θα είναι πολύ αργά για να δω τα χρώματα της ανατολής, αλλά δεν παραπονιέμαι. Αρκετά έκανα στη ζωή μου, τόσα που λίγοι έχουν κάνει, γι’ αυτό δεν είναι σωστό να γκρινιάζω. Τι να πουν εκείνοι που πέρασαν τη ζωή μ’ ένα φραπόγαλο στο χέρι; Βέβαια, δεν αποκλείεται να γίνει και κανένα θαύμα και να μπορέσω να πραγματοποιήσω ένα, δυό απ’ τα «όνειρά» μου, όπως, για παράδειγμα, να επισκεφτώ μερικές από τις θεϊκές περιοχές της Ελλάδας που είχα δει τα χρόνια που έτρεχα στα παλιά, καλά ράλλυ.
Είπα «ράλλυ» και θυμήθηκα τη φιέστα του Ακρόπολις. Τι ήταν τούτο πάλι; Ο μόνος λόγος που έκανα τον κόπο να πάω στο ΟΑΚΑ (την Πέμπτη) ήταν για να δω τους φίλους μου. Το «αγωνιστικό» μέρος θύμισε «ταινίες εποχής» της δεκαετίας του ’60, όπου λιοντάρια κατασπαράσσουν χριστιανούς στο Κολοσσαίο! Όπως άκουσα, εκτός από τον έρημο τον Αλιάγα, που έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να σώσει το παιχνίδι, την Κυριακή ήταν παρούσα και η κυρία Έλενα Παπαρίζου. Με στόχο την αύξηση της τηλεθέασης, προτείνω το 2007 να υπάρχουν και επεισόδια του... Dream Show. Έτσι, θα σκοτώσουμε εντελώς τα ράλλυ (με δύο λ παρακαλώ) και το τσίρκο που εκφράζει τις νέες τάσεις στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα μπορέσει να κάνει μια αξιοπρεπή κηδεία.
Πίσω στα δικά μας, όμως, και στην προσπάθεια που κάνει η εταιρεία μας να αναπτυχθεί. Όπως, ίσως, διαβάσατε στις εφημερίδες, λαγωνικά του επιχειρηματικού κουτσομπολιού ανακάλυψαν ότι η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» ψάχνει (εδώ και τρία χρόνια) χώρο εκτός κέντρου, για να μεταφέρει τις δραστηριότητες του Ομίλου. Επιθυμία μας είναι να νοικιάσουμε ή να πουλήσουμε το ιδιόκτητο κτίριο των 4.000 τ.μ. της οδού Ηλιουπόλεως και να μετακομίσουμε κάπου κοντά στην Αττική Οδό. Με 150-200 αυτοκίνητα την ημέρα να μπαινοβγαίνουν στα υπόγεια γκαράζ, η ζωή μας είναι αληθινό μαρτύριο, ιδιαίτερα μετά τις αλλεπάλληλες πεζοδρομήσεις στην περιοχή του Υμηττού. Εξάλλου, υπάρχει και η επίσης ιδιόκτητη περιοχή των 125 στρεμμάτων στην Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας (σύντομα θα φτάσει τα 300), όπου, σε λίγους μήνες, θα λειτουργεί η Safetrack, στην οποία πρέπει να μπορούμε να πηγαίνουμε σε χρόνο dt.
Τα παραπάνω δίνουν την ευκαιρία να αναφερθώ στις «αποκλειστικές» πληροφορίες κάποιων που, εδώ και πέντε χρόνια, μας... πουλάνε σε όποιον μικρό ή μεγάλο εκδότη τους «σφύριξε» η αποκλειστική τους πηγή. Έτσι, από το 1986 μας έχουν «πουλήσει» στους: Λαμπράκη, Μπόμπολα, Λυμπέρη, Φιλιππόπουλο, εφοπλιστές από την Κηφισιά, από τον Πειραιά, από το Μπουρνάζι, από τη Γλυφάδα, αλλά και σε Ιταλούς, Γάλλους, Πορτογάλους και, γενικά, στον καθένα που θα τους έκανε να κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ, αφού είναι περισσότερο από φανερό ότι δεν αντέχουν την τρέλα που κουβαλά το «κομάντο» που βγάζει τους 4Τ.
Κάθε φορά που λένε το παραμύθι τους, είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουμε το αυτονόητο: πως όλες οι εταιρείες στον πλανήτη συζητούν συνεργασίες, αγορές και εξαγορές. Αυτό που δεν έχουν γράψει ποτέ μέχρι σήμερα είναι ότι η «Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε.» κατέχει δικαιώματα μειοψηφίας ή πλειοψηφίας σε οκτώ εκδοτικές, εμπορικές, βιομηχανικές και υψηλής τεχνολογίας εταιρείες, κάτι που θα έβλεπαν, αν έκαναν τον κόπο να επισκεφτούν το δικτυακό μας τόπο www.technicalpress.gr
Για μια ακόμα φορά, λοιπόν: (α) αν νοικιάσουμε ή πουλήσουμε το... θωρηκτό της Ηλιουπόλεως, θα φύγουμε την άλλη μέρα, (β) αν η πρόταση μάς ταιριάζει, μας «κάνει», μας ικανοποιεί και προστατεύει τα συμφέροντα των επενδυτών, τότε θα συνεργαστούμε, θα αγοράσουμε, θα πουλήσουμε, θα κάνουμε σεξ στην Πλατεία Συντάγματος, στην οποία, έτσι κι αλλιώς, δηλώσαμε πως θα εμφανιστούμε με... ζαρτιέρες.
Αυτά τα ολίγα, λοιπόν, για τα αντικείμενα, τις διαδόσεις και τη σημειολογία των τελευταίων μηνών, ημερών, ωρών, λεπτών και δε συμμαζεύεται.
Οι 4ΤΡΟΧΟΙ στο Internet
Ακόμα κι εγώ, που ξεκίνησα το ταξίδι στον κυβερνοχώρο το 1993, ξαφνιάστηκα με τις στατιστικές. Φαίνεται πως οι μόνοι που δε βλέπουν τους αριθμούς στο νέο μέσο είναι οι διαφημιστές, αφού, το 2005 τις σελίδες των 4Τ επισκέφτηκαν 1.565.100 αναγνώστες! Η μέση αναγνωσιμότητα ανά επισκέπτη ήταν 18,079 σελίδες (το αντίστοιχο μέγεθος για το 2004 ήταν περίπου 12 σελίδες). ¶λλα εκπληκτικά: ο μηνιαίος μέσος όρος είναι 130.425 επισκέψεις. Ο ημερήσιος μέσος όρος είναι 4.292 και ο ωριαίος 178,83 επισκέψεις! Ο καλύτερος μήνας ήταν ο Οκτώβριος του 2005, με 149.110 επισκέψεις, και ο χειρότερος ο Ιανουάριος, με 110.040 επισκέψεις. Οι ώρες με την περισσότερη κίνηση είναι από τις 11:00 έως τις 16:00 και με τη λιγότερη (λογικό!) από τις 04:00 μέχρι τις 06:00. Και δύο διευκρινήσεις: το ποσοστό επισκέψεων από την Ελλάδα ήταν 73,28% και στις μετρήσεις μας δεν προσμετρώνται οι επισκέψεις στο σύστημα των εργαζομένων στις Τ.Ε. και των συνεργατών μας.
Τα πράγματα που Λένε και... Γράφουν
Casus belli
«...Το casus belli; Πρόκειται για μπαρούφα. Δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Και να τολμήσουν να κάνουν οτιδήποτε, αμέσως θα επέμβει ο διεθνής κατασταλτικός μηχανισμός ο οποίος υπάρχει. Με πολύ απλά λόγια, θα έρθει ο 6ος Στόλος και θα μπει στη μέση...»
Θεόδωρος Πάγκαλος
στον Flash και στον Ελεύθερο Τύπο
Διαβάζοντας τη δήλωση του εν λόγω αστέρος πολιτικού, δύο πράγματα μου ήλθαν στο νου: (α) οι νεκροί χειριστές της Π.Α. από τις αερομαχίες στο Αιγαίο και (β) τα 52 δισ. ευρώ που πληρώνει ο ελληνικός λαός για εξοπλισμούς ώστε να αντιμετωπίσει τον εξ ανατολών κίνδυνο. Αυτά συμβαίνουν, όμως. Ιδιαίτερα όταν το φιλότιμο καλύπτεται από αλλεπάλληλα στρώματα θράσους.
Casus barufus
«... δεν πιστεύω ότι οι 24 χώρες της Ε.Ε. θα λάβουν υπόψη τις επιθυμίες ενός τμήματος μιας χώρας-μέλους (σ.σ. της Κύπρου!)».
Ταγίπ Ερντογάν, στις συζητήσεις της 12ης Ιουνίου στο Λουξεμβούργο για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας
Casus Villa Myconus
«... η Ελλάδα είναι τρίτη στον κόσμο, μετά την Κίνα και την Ινδία, σε δαπάνες για την αγορά συμβατικών όπλων, σύμφωνα με στοιχεία του σουηδικού ινστιτούτου μελετών Sipri. Το 2004 η Ελλάδα δαπάνησε 5,2 δισ. δολάρια για την άμυνά της. Στην τέταρτη θέση βρίσκεται η Βρετανία, με δαπάνες μόλις 3,4 δισ. δολαρίων, και στην πέμπτη η Τουρκία, με δαπάνες 3,3 δισ. δολαρίων...»
Τάκης Μίχας, Ελευθεροτυπία, 05.09.2005